دیابت با تغییر میکروبیوم دهان، ابتلا به پریودنتیت را تقویت می کند

 12 ژوئیه 2017- افراد مبتلا به دیابت مستعد ابتلا به پریودنتیت هستند، پریودنتیت نوعی عفونت لثه ای است که می تواند منجر به از دست رفتن دندانها شود. تحقیقات جدید علت تغییرات میکروبیوم دهان به دلیل دیابت را که موجب افزایش التهاب و خطر تحلیل استخوان می شود، توضیح می دهد.

تحقیقات جدیدی که توسط محققان دانشگاه پنسیلوانیا انجام گردید، نشان داده است که تغییر میکروبیوم دهان افراد مبتلا به دیابت، سبب تغییراتی در افزایش توانایی بیماریزایی آنها می شود. این تحقیق که در مجلهCell Host & Microbe  در هفته ی جاری منتشر شده است، نه تنها نشان داد که میکروبیوم دهانی موشهای مبتلا به دیابت تغییر کرده است، بلکه نشان داد که این تغییرات با افزایش التهاب و تحلیل استخوان همراه است.

Dana Graves، نویسنده ی ارشد این پژوهش و معاون بورسیه و پژوهش دانشکده دندانپزشکی دانشگاه پزشکی پن، گفت: تاکنون هیچ شواهد قطعی که حاکی از تاثیر دیابت بر میکروبیوم دهان باشد، ارائه نشده است اما بنظر ما مطالعات پیشین دقیق نبوده اند.درست چهار سال پیش، فدراسیون اروپایی پریودنتولوژی و آکادمی پریودنتولوژی آمریکا در گزارشی اعلام کردند که هیچ مدارک قانع کننده ای مبنی بر اینکه دیابت به طور مستقیم با تغییرات میکروبیوم دهان ارتباط دارد، وجود ندارد. اما دکتر Gravesو همکارانش در مورد این موضوع تردید داشته و تصمیم گرفتند که این سوال را با استفاده از یک مدل موش مبتلا به دیابت نوع 2 ، دنبال کنند.

Gravesگفت: بحث من این بود که مطالعات پیشین بطور دقیق و مناسبی انجام نشده اند، بنابراین تصمیم گرفتیم، مطالعات جدیدی را آغاز کنیم.

دکتر Gravesبا کمک Kyle Bittinger   از بیمارستان کودکان فیلادلفیا و E Xiao  از دانشگاه پکن -که نویسنده اول این مقاله می باشد- و همکارانشان از دانشگاه سائو پائولو، دانشگاه سیچوان، دانشگاه فدرال میناس گرایس و دانشگاهCapinas به تجزیه و تحلیل میکروبیوم دهان این مدل از موشها پرداختند. سپس نویسندگان این مقاله با دانیل بیتینگ از مرکز تعاملات میکروبی- میزبان، در دانشکده ی دامپزشکی دانشگاه پن مشورت کردند و اندازه گیری های تحلیل استخوان در مرکز بیماری های عضلانی اسکلتی دانشگاه پن انجام گردید.

محققان کار خود را با شناسایی میکروبیوم دهانی موش های دیابتی و مقایسه ی آن با موش های سالم آغاز کردند. آنها دریافتند که موشهای دیابتی قبل از افزایش سطح قند خون و یا هایپرگلیسمی دارای میکروبیوم دهانی مشابهی با همسالان سالم خود بودند. اما، هنگامی که موشهای دیابتی به هایپرگلیسمی مبتلا شدند، میکروبیوم دهان آنها از میکروبیوم دهان همسالان سالم خود، متفاوت شده و تنوع جامعه ی متداول باکتریایی در میکروبیوم دهان آنها کاهش یافت.

موش های دیابتی همچنین به پریودنتیت مبتلا شدند، که علایم آن شامل تحلیل استخوان حمایت کننده از دندان ها و افزایش سطحIL-17( یک مولکول سیگنالینگ مهم در پاسخ ایمنی و التهاب) بود. پیش از این مشخص شده بود که افزایش سطحIL-17  در انسان با بیماری پریودنتال همراه است.

دکتر Gravesگفت: موش های دیابتی مشابه با انسان هایی بودند که دچار تحلیل استخوان پریودنتال شده و مقدارIL-17  در آنها به دلیل یک بیماری ژنتیکی افزایش می یابد.

یافته ها نشان می دهد که ارتباطی بین تغییرات در میکروبیوم دهان و پریودنتیت وجود دارد، اما این یافته ها ثابت نمی کند که تغییرات میکروبی مسئول این بیماری هستند. برای بررسی دقیق این ارتباط، محققان میکروارگانیسم های دهان موش های دیابتی را به موش های بدون میکروبیوم طبیعی( حیواناتی که در معرض هیچ گونه میکروبی در طول رشد خود قرار نگرفته  بودند)، انتقال دادند.

موش های دریافت کننده نیز دچار تحلیل استخوان شدند. یک میکرو سی تی اسکن نشان داد که استخوان حمایت کننده ی دندان در آنها 42 درصد کمتر از موش هایی است که میکروبیوم دهان موش های نرمال را دریافت کرده بودند. نشانگرهای التهابی نیز در موشهای گیرنده ی میکروبیوم دهانی موشهای دیابتی، افزایش یافته بود.

دکتر Gravesگفت: ما توانستیم سریعا تحلیل استخوان را که مشخصه گروه موشهای دیابتی بود، در یک گروه نرمال از حیوانات به سادگی با انتقال مایکروبیوم دهانی ایجاد کنیم.

با اثبات نقش میکروبیوم دهان موشهای دیابتی در ابتلا به پریودنتیت، دکتر Gravesو همکارانش می خواستند بدانند چگونه این فرآیند اتفاق می افتد. محققان به این نتیجه رسیدند که سیتوکین های التهابی و بویژهIL-17 نقش مهمی را ایفا می کنند، محققان آزمایش های انتقال میکروبی را تکرار کردند، این بار به اهدا کنندگان دیابتی، آنتی بادی ضدIL-17 را قبل از انتقال، تزریق نمودند. موش هایی که میکروبیوم ها را از موش های دیابتی تحت درمان دریافت کردند، نسبت به موش هایی که انتقال مایکروبیوم را از موش های درمان نشده دریافت کرده بودند، دچار تحلیل استخوان کمتری شدند.

نویسندگان ابراز داشتند که این یافته ها به وضوح نشان می دهد که تغییرات القا شده در میکروبیوم دهان در دیابت، باعث ایجاد تغییرات التهابی می شود که باعث افزایش میزان تحلیل استخوان در پریودنتیت می گردد.

اگر چه درمانبا آنتی بادی ضدIL-17در کاهش میزان تحلیل استخوان در موشها موثر بود، اما به دلیل نقش کلیدی IL-17در ایمنی بدن انسان بعید است که این درمان بعنوان یک استراتژی درمانی برای انسانها مناسب و قابل استفاده باشد. اما دکتر Gravesاشاره کرد که این مطالعه اهمیت کنترل خوب قند خون و رعایت بهداشت دهان و دندان را برای افراد مبتلا به دیابت برجسته تر نمود.

او افزود: دیابت یکی از بیماری های سیستمیک است که بیشترین ارتباط را با بیماری های پریودنتال دارد، اما این خطر به طور قابل ملاحظه ای توسط کنترل گلایسمی خوب کاهش می یابد.

منبع و سایت خبر:

Cell Host & Microbe, 2017; 22 (1): 120 DOI: 10.1016/j.chom.2017.06.014

www.sciencedaily.com/releases/2017/07/170712145606.htm